Δεκαοχτώ ιστορίες, δεκαοχτώ τρόποι να ερωτεύεσαι και να πεθαίνεις.

Η Ευγενία Μπογιάνου ενορχηστρώνει πολυσήμαντες καταστάσεις προδοσίας, εκδίκησης, πάθους, απώλειας, θανάτου, στη ζωή ασήμαντων, σχεδόν μονόχορδων ανθρώπων που οι ίδιοι δεν συλλαμβάνουν καν την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων τους, απλώς υφίστανται παθητικά τις συνέπειές τους.

Οι ιστορίες τους, έχουν συντεθεί σε διηγήματα μιας πολύ απαιτητικής μικρής φόρμας και είναι γραμμένες σε καθαρή, αβίαστη γλώσσα, με μια ιδιόρυθμη οικονομία λόγου που, χωρίς να αφαιρεί συναίσθημα, προσθέτει προεκτάσεις και πολλαπλασιάζει τις διαστάσεις της κοινής μοίρας σαν μέσα σε καθρέφτες. Έχουν στέρεα δομή, με αρχή, μέση και τέλος -όσο μπορεί να υπάρχει αρχή, μέση και τέλος στην ανθρώπινη διαδρομή- και, το κυριότερο, πολύ προσωπικό ύφος, το οποίο όμως, ο αναγνώστης το οοικειώνεται αμέσως.

Η Ευγενία Μπογιάνου παρατηρεί. Παρατηρεί πολύ προσεχτικά, και μέσα της και γύρω της. Με συμπάθεια, συνενοχή και κατανόηση. Έτσι, από το πρώτο της κιόλας βιβλίο φαίνεται και ότι έχει μάθει πολύ καλά τη ζωή και ότι κατέχει αυτή τη μοναδική, απέλπιδα μέθοδο ερμηνείας της μέσω του λόγου: να χειρίζεται το μικρό και τη μεγαλοσύνη του, το κακό και τον εξορκισμό του, το φαιδρό και τον αυτοσαρκασμό του, το πάθος και την απόγνωσή του, το αναπόφευκτο και την παραδοχή του. (Παυλίνα Παμπούδη).