Κοιμόταν συνέχεια... Έτσι κι αλλιώς, και ξύπνια... η ζωή της πάλι άχαρη θά 'ταν... Ξυπνούσε κάθε πρώτη του αιώνα, κοιταζόταν στον καθρέφτη και ξανακοιμόταν. Τη δωδεκάτη ημέρα -πώς λέμε «την πρώτην ημέραν εποίησεν ο Θεός...», τη δωδεκάτη ημέρα λοιπόν η Ιστορία βρέθηκε νεκρή. Γδυτή, γερμένη στο πλάι, με το κεφάλι συστραμμένο προς τα μέσα, σε στάση εμβρύου. Μίλησαν για φόνο. Κανείς δεν είχε βαφτεί...
Η Ιστορία από μόνη της έκανε φλεβοτομία. Όταν ένα πρωί, φυλλομετρώντας το χαρτοβασίλειό της, είδε ότι της έλειπαν σελίδες...
Τό 'μαθαν ο Κώστας, ο Νικόλας, ο Μηνάς, η Μάχη, η Αλέξω, ο Μανόλε, η Γιώργαινα, η Παράσκε, ο Ιλιάζ, ο Σοτίρ, ο Φιλίππης, ο Ξενοφώντας, ο Σελίμ, και αλήθεια, πολύ τους λύπησε...
Όμως... για το θεαθήναι, είπαν... για τα μάτια, όπως λένε. Πού καιρός τώρα για πατρίδες... πού τόπος...

«...κάποτε ήσασταν χριστιανοί. Και χορταίναμαν αγάπη από τ' εσάς και πολεμούσαμε αντάμα τον Τούρκο. Από τότε όμως που ομολογήσατε πίστη στο Κοράνι, ξεχωριστήκατε από τους Έλληνες, χάσατε τη συνείδησή σας την ελληνική. Το Κοράνι δε δίνει άδεια να έμπουν τέτοιες αγάπες μέσα, που δίνουν υποψία για πράματα πολιτικά...»