Είναι στιγμές που αναλογίζομαι τι έφταιξε και η γενιά μας απέρριψε ό,τι με τόσο κόπο μας δίδαξαν οι γονείς μας. Είχαμε μάθει να σεβόμαστε ό,τι ήταν γύρω μας: τους συνανθρώπους μας, τις παραδόσεις μας, τις αξίες της ζωής. Ξαφνικά τα ξεχάσαμε όλα.
Προσπαθήσαμε να δώσουμε στα παιδιά μας ό,τι έλειψε από μας ή ό,τι νομίζαμε ότι μας έλειψε. Δεν πολυσκεφτήκαμε ότι μάλλον κακό τους κάνουμε. Και άθελά μας βοηθήσαμε να γίνει η κοινωνία καταναλωτική και χωρίς φραγμούς· ώθησε πολύ και η Πολιτεία σε τούτο. Μας έφαγε η ταχύτητα. Γιατί, αλήθεια, τρέχουμε; Μη χάσουμε το λεωφορείο; Αυτό μας είναι άχρηστο. Μονά-ζυγά μας περιμένουν τα αυτοκίνητα έξω από το σπίτι. Μας σιγοτρώει το συνεχές άγχος. Μα και οι γονείς μας είχαν δουλειά και επιπλέον πολλά παιδιά, απλώς τότε ήταν ευχαριστημένοι με λιγότερα, έδιναν αξία σε ό,τι τους βρισκόταν. Το φαγητό ήταν λ.χ. μετρημένο, λιτό, πλούσιο όμως σε θρεπτικές ουσίες.[...]