Η γιαγιά μου, η Δέσπω, ανοίγει το σεντούκι της. Βγάζει από μέσα ένα μεταξένιο μαντίλι, δεμένο κόμπο. Λύνει τον κόμπο και παίρνει στο χέρι της, ένα δακτυλίδι. Ένα χαμόγελο ανθίζει στο γέρικο πρόσωπό της.

«Αυτό είναι το δακτυλίδι των αρραβώνων μου», λέει. «Να, αυτό είναι το σμαράγδι».

Κοιτάω έκπληκτη την ομορφιά του πράσινου πετραδιού, που αστραποβολάει καρφωμένο περίτεχνα στο χρυσό δακτυλίδι. Μοιάζει τόσο πολύ με τα μάτια της! Τα μάτια της, που βρεγμένα στα δάκρυα, είχαν δει τη φωτιά να καίει τη Σμύρνη. Την πατρίδα της. Τη ζωή της όλη. Μοιάζει όμως τόσο πολύ και με τα δικά μου μάτια! Που στο διάβα της δικής μου ζωής, θα βραχούν κι αυτά τόσες φορές από δάκρυα και θα δουν κι αυτά, να κτίζονται και να γκρεμίζονται αγάπες, οικογένειες, σπίτια, ιδανικά, αξίες...