Έβαλα εδώ τον τίτλο Επίλογος αντί Πρόλογος ως έδει, όχι για να αιφνιδιάσω με την αναποδιά, ούτε από τη γνωστή μανία μου να επιγράφω μερικές ζωντανές ακόμα και κρυφοφιλόδοξες πράξεις μου με κλάψα.
Τον προτίμησα γιατί η έκδοση αυτών των κειμένων είναι ο επίλογος πράγματι μιας εκκρεμότητας που έμεινε για σαράντα κοντά χρόνια στο συρτάρι χωρίς να μου ζητάει τίποτα, αλλά και χωρίς να παραιτείται από τη συντήρησή της.
Τρία από τα πράγματα που άκακα ψιλοκορόιδευα παλιά, ήταν η λακ, οι βάτες και η έκδοση ή επανέκδοση κειμένων που έχει γράψει κανείς εκεί κατά τη φθίνουσα νεότητά του ή κατά την ακμάζουσα απόγνωσή του. Τα λούστηκα και τα τρία. [...] Από τον όγκο των γραπτών διάλεξα ελάχιστα, κάπως αναθεωρημένα κατ' ανάγκην, μαζί με πολύ λίγα που υπήρχαν ως αποθεματικό-ύλη για τα επόμενα τεύχη, αλλά δεν πρόφτασαν να εκδοθούν.
Στους εύπιστους μόνο και τους ευσυγκίνητους, προτείνω να αποδώσουν αυτή την πράξη της εκδόσεως, στην πίεση της ανάγκης που νιώθουν κάποιοι άνθρωποι, καθώς μεγαλώνουν, να προσθέτουν νέα λησμονητικά στοιχεία σε όσα έχει ήδη συσσωρεύσει η βιογραφία τους.