Δεν έχω πολλές φιλενάδες, μα στη μητέρα μου λέω πως έχω του κόσμου τις φιλενάδες για να μην είμαι σαν τον αδερφό μου που δεν έχει κανέναν. "Γιατί δεν τις φέρνεις ποτέ στο σπίτι;" ρωτάει όλη την ώρα η μητέρα μου κι εγώ της λέω πως μένουν πολύ μακριά.
Στην πραγματικότητα, δε μένουν μακριά. Μα δεν τις καλώ για να μη δουν τον αδερφό μου.

Το περίεργο ήταν πως παρόλο που έκανα ένα σωρό χαζά πράματα εκείνο το καλοκαίρι - το ένα χαζό μετά το άλλο, μέχρι που έγινα ακριβώς σαν τον αδερφό μου - η μητέρα μου δεν έδειξε να τη νοιάζει ή έστω να το προσέχει.
Και τότε, εντελώς ξαφνικά, για πρώτη φορά και χωρίς καμιά προσπάθεια, έκανα την πρώτη μου τούμπα. "Ωραία το 'κανες" είπε ο αδερφός μου. Κι έκανα μια ακόμη τούμπα -γρήγορη και καθαρή και τέλεια -μονάχα για κείνον. Για να τη δει και να του αρέσει αυτό που έκανα.