Μέρα με τη μέρα, η διεθνής βιβλιογραφία σχετικά με το Σώμα -τα τραύματα και τις εμμονές του- τείνει να γίνει τεράστια. Η διαστροφή, οι σκηνές σκληρού σεξ ή γύμνιας, η ωμή βία, η κουλτούρα του θανάτου, η κρίση στο θέμα της ταυτότητας των φύλων, το αντιαισθητικό και η αρρώστια συνεχίζουν να απασχολούν τους κριτικούς τέχνης, τους καλλιτέχνες, τους συγγραφείς και το κοινό τους.

Όμως, στην ελληνική κοινωνία τις δεκαετίες του '80 και του '90, η εικαστική πραγματικότητα άργησε να αντιληφθεί αυτή την τάση. Με την είσοδο της νέας χιλιετίας, κάποια σκιρτήματα μιας τέτοιας κατεύθυνσης στον τομέα της τέχνης και της κοινωνικής αντίληψης μοιάζουν να θίγουν επιτέλους το θέμα του μη ιδανικού σώματος και των προεκτάσεών του.