Και σ’ αυτό το βιβλίο της, η Ακακία Κορδόση, η συγγραφέας των χαμηλών “μουσικών” τόνων, με μια τέχνη “σοφή” όπως έχει χαρακτηρίσει την τέχνη της η Γαλλική Ακαδημία που της απένειμε, το 1991, το Μέγα Βραβείο της Πεζογραφίας φωτίζει ανθρώπους συνηθισμένους, καθημερινούς για τους πολλούς ασήμαντους και μας δείχνει, ή μας αφήνει να υποπτευθούμε, τον μέσα τους πολυσήμαντο και βαθύ κόσμο.

Ένας ξεχασμένος ζωγράφος, μια ταλαιπωρημένη απ’ τη ζωή γυναίκα που ζητάει κάποιον να μαρτυρήσει για τα βάσανά της, ένας φτωχός θεληματατζής που, χωρίς να το ξέρει, έχει εφαρμόσει, αναγκαστικά, στη ζωή του το επικούρειο “Λάθε βιώσας”, άνθρωποι που διαχειρίζονται, ο καθένας όπως μπορεί, τον προσωπικό τους πόνο, ενώ ο έρωτας εδώ, εκεί ανοίγει αστραφτερά περάσματα προς τον ουρανό και το παρελθόν δεν πετιέται στ’ άχρηστα, αλλά στο νερό, ακριβό απόσταγμα να το βρούνε οι άλλοι.