Στον πρόλογο και στην πάροδο της τραγωδίας, την πρόταση αυτής, εκτίθενται τα προ του μύθου της τραγωδίας. Έπεται η επίταση του μύθου της τραγωδίας, που παρουσιάζεται σε δύο βαθμίδες από τις οποίες η δεύτερη συμπίπτει με την κορύφωση του δράματος.

Σε δύο άλλες βαθμίδες παρακολουθούμε την κατάσταση ή ύφεση του δράματος. Ακολουθεί η καταστροφή, η έξοδος του δράματος με τον θρήνο του Οιδίποδα και του χορού.

Κατά τον Αριστοτέλη ο μύθος της τραγωδίας πρέπει να είναι περιπλεγμένος, να έχει περιπέτειες και αναγνωρίσεις, για να προκαλεί δυνατές συγκινήσεις.

Οι τρεις χρησμοί της τραγωδίας μας είναι δηλωτικοί της ευσέβειας του Σοφοκλή και  προκαλούν τη διέγερση των θεατών. Η τραγωδία κινείται γύρω από τις περιπέτειες κυρίως του Οιδίποδα και αυτές διεγείρουν τα συναισθήματα των θεατών.

Ο Οιδίπους, χωρίς να το γνωρίζει, πορεύεται προς την κατεύθυνση, που του ορίζει η μοίρα του. Ο Οιδίπους επίσης με τις πράξεις του προκαλεί «τον έλεον και τον φόβον» κατά τον Αριστοτέλη. Ο τραγικός ήρωας αποκαθαίρει την ψυχή των θεατών και αποκαθαίρεται τελικά και ο ίδιος. Οι λαμπρές εικόνες με τους ποικίλους εκφραστικούς τρόπους, τα επικολυρικά στοιχεία της τραγωδίας, η αναζήτηση της αλήθειας από τον ήρωα, όλα γενικώς τα στοιχεία του τραγικού λόγου κορυφώνουν το πάθος και τον πόνο, αλλά και το μεγαλείο του ήρωα.