... παράτησα στη μέση τον Μαριγκέλα, σηκώθηκα, ξυρίστηκα, ντύθηκα, ζώστηκα τη μπερέτα στη μασχάλη και βγήκα. Η γραμμή ήταν: οι παράνομοι πάντα οπλισμένοι, κι ας έτρεμε η καρδιά πίσω από το πορτοφόλι. Η εξοικείωση με τ' όπλο θέλει γενιές πολλές γενιές αίμα.

Προχώρησα με τα πόδια, έστριψα κάνα δυο δρομάκια που μπορούσε να ελέγξεις αν σ' ακολουθούσε κανείς. Βγήκα στη Πανόρμου.

Φωτίτσες στη σκεπή οι ταμπέλες των αραγμένων ταξί. Πήγα, χτύπησα το τζάμι του πρώτου.

- Ελεύθερος;
Ο ταξιτζής, κόκκινη, αξύριστη μούρη, βαριεστημένη ματιά.
- Έμπα.
Μπήκα.
- Για το σταθμό Πελοποννήσου, παρακαλώ.
- Πας για κάτω απ' το αυλάλι;
- Όχι, πάω μέχρι Λουτράκι.
Με κοίταξε μέσα απ' τον καθρέφτη.
- Μα, δεν έχει τέτοια ώρα για Λουτράκι.
Δαγκώθηκα. Οι μισοί απ' αυτούς μπορεί νάντουσαν χαφιέδες. Κάποια τέτοια φήμη κυκλοφορούσε τότε...