«Τους πήραν τους άλλους, πήγαν εκεί κάτω, και ανεστάλη η διαταγή. Ανεστάλη. Ξαναγύρισαν αργότερα, εικοσιέξι άνθρωποι αδειασμένοι απ' το φόβο τους. Γιατί είχαν καταλάβει ότι επρόκειτο για τέτοια δουλειά. Και τους εκτέλεσαν λίγο μετά. Ημέρα Πέμπτη. Τετάρτη προς Πέμπτη. Ήρθαν βράδυ, τάχα να χωρίσουν τους βαρυποινίτες. Εμάς μας κόψαν τα σημάδια. Διάλεξαν αυτούς που ήθελαν. Ε, λένε τους άλλους αύριο. Τους κανονίζουμε αύριο.

Αργότερα έφεραν και έναν που ήταν στο νοσοκομείο. Τον άφησαν διανυκτέρευσε. Ως τις τέσσερες το πρωί, που τους μαζέψανε έξω. Στο διάδρομο. Τέσσερες η ώρα τους τραβάγανε έξω. Τους δένανε με καλώδια. Φωνή κακό. Πού μας πάτε, χωρίς ανάκριση. Ο μακαρίτης ο Ρούμελης. Υποσχεθήκανε να μην πειράξουν κανέναν και σκοτώναν τον κόσμο μετά. Είχαν και κορίτσια διαλέξει. Η Αλεξάνδρα Μποΐνη. Την άκουσα. Ακουγόταν η φωνή της μέσα στη νύχτα. Καταριόταν».