Τα διηγήματα και αφηγήματα του Μαρίνου Παπαδόπουλου-Βρετού, ειδικά αυτά της δεκαετίας του 1840, επιβεβαιώνουν ότι γύρω στα μέσα της δεκαετίας αυτής πραγματικά κάτι κινείται στην νεοελληνική πεζογραφία, και ότι αυτό πρέπει να αναζητηθεί όχι μόνο στις αυτοτελείς εκδόσεις και στα περιοδικά αλλά και στις εφημερίδες της εποχής. Αποδεικνύουν επίσης ότι η πρωτότυπη λογοτεχνική παραγωγή των μέσων του 19ου αιώνα είναι αρκετά πλουσιότερη από ό,τι νομίζεται, ενώ επιβεβαιώνουν απόψεις της νεότερης έρευνας σχετικά με την αυξημένη πραγματογνωσία των πεζογράφων αυτής της εποχής σε ό,τι αφορά τη σύγχρονή τους πραγματικότητα.