«...Ήμουνα ξεμούδιαστος κι η δροσιά με ζωογόνησε. Ήταν ώρα να μπω ζυγό της πορείας για την Αθήνα. Ο ήλιος ήταν χαμηλά και φυσούσε η θάλασσα. Η θεά της με απάλυνε. Ήταν σαν ένα απέραντο χαϊδευτικό στο χέρι. Aχνιζε αλαφρά εκεί κάτω, γιομάτη υπόσχεση για ταξίδια. Η Θάλασσα με τα ταξίδια της. Αυτή δε κουράζει. Πάντα έχει να σου δώσει κάτι καινούριο. Ποτέ δεν περνάς για δεύτερη φορά απ' τον ίδιο δρόμο. Ανοίγει νέο. Της χαιρέτησε απ' το ύψος μου μ' ένα κλαρί από πεύκο. "Θα 'ρθω γρήγορα. Να με πάρεις να με πας όπου εσύ θέλεις"..»