Το Αγρίμι εγώ λίγο το γνώριζα. Είχαμε κάπου τρία χρόνια διαφορά - και τρία χρόνια σε κείνες τις ηλικίες δείχνουν πολύ. Και είχαμε και ταξική διαφορά. Εκείνος ζούσε και υπέφερε στο χωριό, κι εγώ ζούσα και μάθαινα γράμματα -χωρίς να τρώω ξύλο- στην πόλη, στο Καρλόβασι. Στο χωριό, στους Νενέδες, πήγαινα ως ρομαντικός επισκέπτης - μνήμη του παππού και της νενές. Ένα καλοκαιρινό απόγεμα -δεκαοχτώ πια χρονώ θα 'μουνα- κατέβαινα απ' τα Καραγάτσα στους Σταματάκηδες, όπου το καλύβι του παππού μου του Κωνσταντίνου. Εκεί, στα δεξιά του δρόμου, σ' ένα ισωματάκι, ήταν δυο σιλβιά αδέρφια, πανύψηλα. Τα χώριζε μικρή απόσταση. Κι ως πέρναγα από κάτω, βλέπω ένα παιδί -δεκαπεντάρης-δεκαεξάρης θα 'τανε- ν' ανεβαίνει στο ένα σιλβί με αλλεπάλληλες διαδοχές των χεριών και των ποδιών. Το γνώρισα: ήταν ο Γιώργος ο Κοντός. Είχε ένα σκοινί στη μέση για ζώνη, κι από πίσω στην πλάτη περασμένον έναν τραχά. Ανέβηκε όσο ανέβηκε, κι άρχισε να κατεβάζει κλαρί με τον τραχά. Ήταν κιόλας αρκετά ψηλά. Για μια στιγμή σταμάτησε, κι εγώ τον περίμενα κάτω. Αλλά εκείνος, αντιθέτως, έκανε απάνω, και κλαδί το κλαδί έφτασε στην κορυφή.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ