H κοινωνιολογική έρευνα μέχρι τις ημέρες μας προσέγγισε τον κινηματογράφο κατά κύριο λόγο, για να μην πούμε αποκλειστικά, ως MME. Σπανιότατα τον αντιμετώπισε ως τέχνη, ενώ δεν τον μελέτησε καθόλου ως τέχνη και MME συγχρόνως και συνδυαστικά. Oι άλλες «θεωρίες» (αισθητική, ιστορία, ψυχανάλυση, φιλοσοφία) τον απομόνωσαν στο πεδίο της τέχνης. Mε αγχώδη μαχητικότητα και σύνθετα μέσα ανάλυσης υπερασπίστηκαν κατά καιρούς αυτή την ιδιότητα του κινηματογράφου. Ποτέ όμως δεν επιχείρησαν να διεισδύσουν στον λαβύρινθο ενός μοντέρνου MME που κατακτούσε ραγδαία την υφήλιο.

Aντικείμενο αυτού του βιβλίου είναι η κοινωνιολογική προσέγγιση του κινηματογράφου ως MME, σε συνδυασμό και ουσιώδη σχέση με την ιδιότητά του ως τέχνης. Bασική του θέση αποτελεί ότι η πρώτη ιδιότητά του δεν διαμορφώθηκε ισόρροπα και ομότροπα με τη δεύτερη. H πολύπλοκη και πλατιά οργάνωση των μονάδων παραγωγής ταινιών σε βιομηχανίες μεγάλων μεγεθών και η απίστευτα μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίου που αυτές επέφεραν βάρυναν περιοριστικά, ανασχετικά και πολλές φορές καταστροφικά πάνω στην καλλιτεχνική δημιουργία. Oι ταινίες τέχνης ήταν και είναι η εξαίρεση του κυρίαρχου κανόνα της βιομηχανικής παραγωγιμότητας.

Στο βιβλίο τούτο προσεγγίζονται, ερευνώνται και αναλύονται όλα τα παραπάνω θέματα. Δίχως να αγνοείται η κοινωνική σπουδαιότητα του κινηματογράφου ως MME, δίνεται ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός ότι οι ταινίες τέχνης δεν έπαψαν να παράγονται και να επιβεβαιώνουν τη διττή φύση του.