Είχαμε, την προηγούμενη χρονιά, στην ίδια γιορτή, σηκωθεί όλοι από τις θέσεις μας, στις δώδεκα και μισή το μεσημέρι, κι αρχίσαμε να ψάλλουμε συνεννοημένοι τον Εθνικό μας Ύμνο. Οι φωνές μας έσχιζαν τον αέρα, περνούσαν από τους τοίχους, ανέβαιναν και κατέβαιναν τις μαρμάρινες σκάλες του κτιρίου κι ανταμώνονταν, και πολλαπλασιασμένες ακούγονταν δυνατά στο χώρο, σαν να έρχονταν από κάποια αθέατη χορωδία, και έμεινε στο τέλος ο απόηχος ενός χειροκροτήματος που δόνησε για κάμποσα λεπτά τις ψυχές μας. Του χρόνου θα κάναμε, λέγαμε, κανονική γιορτή.