Η ψυχολογία του παιδιού ως κλάδος της γενικής ψυχολογίας εξελίχθηκε παράλληλα με τους άλλους της τομείς, συνεπικουρούμενη από την ψυχανάλυση, τη φυσιολογική ψυχολογία, την ψυχολογία της συμπεριφοράς, την κοινωνική ψυχολογία, τη μορφολογική ψυχολογία. Οι ρίζες της βρίσκονται στα τέλη του 19ου και τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, με την έκδοση, το 1882, του βιβλίου του W. Preyer "Η ψυχή του παιδιού", όπου γίνεται περιγραφή διάφορων περιστατικών κατά τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού. Λίγο αργότερα, το 1900, η Ellen Key εξέδωσε το βιβλίο "Ο αιώνας του παιδιού" και στα 1914 ο W. Stern πρώτος προσπάθησε να αναπτύξει, κάτω από μια ενιαία άποψη, μια "ψυχολογία της πρώιμης παιδικότητας".

Στην εποχή μας η παιδική ψυχολογία, μετά την τεράστια ώθηση του Πάβλοφ και των συνεργατών του στην ενγένει ψυχολογία, επικεντρώνεται στη μελέτη της πνευματικής ανάπτυξης του παιδιού, μελετώντας την όλη ανάπτυξή του μέσα στο πλέγμα των διαπροσωπικών του σχέσεων. "Η Παιδική Ψυχολογία" της Β.Σ. Μούχινα, εργασία στηριγμένη στην παρατήρηση και συγκέντρωση ενδιαφέροντος για την παιδική ψυχολογία υλικού, είναι ένα πολύτιμο βοήθημα για τη μελέτη της πρώιμης παιδικής ζωής.