Κάθε που πεθαίνει η Αφροδίτη γίνεται ωραία, γίνεται η αγάπη που την ποθούν και ξεχύνεται στο μπλε της θάλασσας. Κουρσάροι του κορμιού της από Ανατολή και Δύση αφήνουν ανάξια σημάδια πάνω της και, τότε, σαν μια παραμορφωμένη γιγάντια σκιά, απλώνεται πάνω από τον Αετό και το Λύκο, παίρνει σταγόνες από το αίμα τους και βάφει των δύο γενναίων τα στεφάνια.

Κι έτσι άδικοι νικητές περπατούν μονάχοι στο ίδιο όνειρο· ένα όνειρο με εικόνες μαρτυρίων γεμάτο, με έρωτα που σφαδάζει και φλόγες που σβήνουν σιωπηλά κάτω από δυνατή βροχή.

Και στο τέλος του ονείρου, η Αρσινόη να σκεπάζει τις ενοχές τους ενώ το κλάμα της Κιουρφερέ να τους ψιθυρίζει πως αννέ σημαίνει μάνα.