Εγώ τι να πω;

Είμαι ένας απλός παρατηρητής των πραγμάτων. Έγραψα για τις χαρές, τις λύπες, το θάνατο και τον έρωτα. Και, τελικά, τι μου έμεινε; Το πράσινο χρώμα του αμύγδαλου, η αχνή ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Ίσως, αν άφηνα τα παιδιά μου, τον Ιορδάνη και την Έφη, να σκέφτονται φωναχτά, να προλάβαινα τα γεγονότα, από το να τρέχω πίσω τους, να συμμετείχα, όπως ο Ευριπίδης, στα κοινά αυτού του τόπου. Αν δεν είχα μέτρο, τότε το πράσινο χρώμα του αμύγδαλου θα γινόταν ήλιος φωτεινός της ελπίδας και της σιγουριάς.