Τα δυο μικρά αυτά πεζά δημοσιεύτηκαν, το πρώτο, στην εφημερίδα Αυγή (28.19.1975), και, το δεύτερο, στον τόμο Το Θαύμα της Αλβανίας απ τη σκοπιά της ΙΙΙ Μεραρχίας του Ξένου Ξενίτα, Αθήνα 1945.

Το Του Πολέμου, που φέρει ημερομηνία 3 Ιανουαρίου 1969, αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο τη συνάντηση με έναν αρβανίτη Τόσκο που έδωσε καταφύγιο στον αφηγητή, στα βουνά της Αλβανίας, στον πόλεμο: " Δώσαμε τα χέρια. Γύρισε τις πλάτες κατώντας το κόνισμα και χάθηκε πίσω από τα δέντρα. Έσυρα τα χαλινάρια και ξεκινήσαμε. Μπροστά, στο ένα τσιγκέλι του σαμαριού, κρεμόταν ένα ταγάρι κριθαρίσια παξιμάδια. Πήρα δύο κι άρχισα να τραγανίζω...Πού αρχνάει ο μύθος, πού φτάνει την αλήθεια, πού η αλήθεια κόβει το μύθο...πού τελειώνει... πού ξεπερνάει... Με τέτοιο τροπάρι, στις δύο είχα φτάσει στο Δέλβινο."

Το Στο άλογό μου, που γράφτηκε στο Κούδεσι, τον Μάρτιο 1941, είναι μια σύντομη τρυφερή αποστροφή, ένας μελαγχολικός κουβεντιαστός μονόλογος, στο άλογο που τον συνόδευε στον πόλεμο στην Αλβανία : "Τα χέρια μου έχουνε σκληρύνει από τα λουριά σου,κι η ψυχή μου από άλλη αιτία. Όμως πρέπει. Αισθάνομαι την ανάγκη. Γι αυτό θα σου γράψω. Ίσως για πρώτη φορά έβλεπα άλογο από τόσο κοντά. Τ άλογα που είχα δει στη ζωή μου ήτανε στα τσίρκα, που τα δουλεύανε κοζάκοι, και στις κούρσες, που τα παίζαν οι άνθρωποι. ".