Μάλιστα, κάποια ώρα, καθώς καθόμουν ακίνητη και χωρίς καμιά σκέψη για οποιαδήποτε πράξη, μου είχαν έρθει στο νου τα λόγια του Χένρι Τζέιμς από το μυθιστόρημά του Ο γλύπτης, όπου η Σεσίλια έγραφε στον Ρόναλντ: «…και τρέχω στο παράθυρο όταν περνάει κάποιος και είμαι πάλι ευγνώμων για τις μικρές χαρές μου», μονάχα που η δική μου ευγνωμοσύνη απέναντι στις μικρές χαρές που είχα ζήσει εκείνη την Κυριακή, ξεπερνούσε τα λόγια του συγγραφέα, επειδή εκείνες είχαν αγγίξει τα όρια μιας ευτυχίας μέσα μου.
Μέσα στη δραματικότητα της ανθρώπινης μοίρας, οι μικρές χαρές, δώρα της ζωής μας και του ανελέητου χρόνου, μπορούν να μας προσφέρουν μιαν ανάσα, ένα άνοιγμα της ψυχής, μιαν άξαφνη, τελικά, φανέρωση, η οποία υπερβαίνει την απαίτησή μας για «ευτυχία».