«...Η 'Ολγα άνοιξε ορμητικά την πόρτα. Στην ανάλαφρη τουαλέτα της μοσχοβολούσαν τα γιασεμιά που της είχε χαρίσει και στα χείλη της έκαιγαν ακόμα τα φιλιά του Παύλου. 'Εβγαλε το φόρεμά της σιγοτραγουδώντας, πέρασε την ανθισμένη ρόμπα της κι ήρθε πάλι στο χολ...

'Ηταν περασμένα μεσάνυχτα όταν γύρισε στο σπίτι του, χλομός σαν φάντασμα, με τα μάγουλα βαθουλωμένα και τα μάτια άδεια. 'Ανοιξε την πόρτα κλεφτά, χαμογέλασε πικρά και τράβηξε στο δωμάτιό του δίχως να ανάψει το φως. Τι όψη; Αρκετή φρίκη ένιωθε στην ψυχή του.

Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και άρχισε να συλλογιέται.

Μα ό,τι και να 'κανε, εφιαλτικά, έβλεπε μπροστά του τα σουφρωμένα άπονα χείλη δίπλα στην τρομαγμένη ματιά του σκοτωμένου από δικό του φταίξιμο. Τα μάτια του μεγάλωναν στο σκοτάδι. 'Ενιωθε πως τον ζύγωνε η τρέλα...»