«Την έπιασε απ' τους ώμους κι άρχισε να την ταρακουνάει. Η Μαρία τότε σήκωσε το χέρι της και του άστραψε ένα χαστούκι. Τη χτύπησε κι εκείνος - μια, δυο, ούτε που θυμάται η Μαρία - και μετά την πέταξε με δύναμη στο κρεβάτι. Έσκυψε πάνω της και για μια στιγμή φοβήθηκε ότι θα την πνίξει. 'Αρχισαν να παλεύουν, δύο αγρίμια έτοιμα να ξεσκίσει το ένα το άλλο. Κάποια στιγμή το πρόσωπό του ήρθε πολύ κοντά στο δικό της. Κοιτάχτηκαν με μάτια που έβγαζαν φλόγες και τότε έσκυψε και τη φίλησε. Της δάγκωσε τα χείλη κι η Μαρία βόγκηξε. Ένιωσε μια ανατριχίλα να διαπερνά το κορμί της. Oύτε που θυμόταν από πότε είχε να νιώσει έτσι».

«Ο παπάς τους είχε ωραία φωνή, της άρεσε να τον ακούει να ψέλνει. Έκλεισε τα μάτια κι άρχισε να ψέλνει κι αυτή με χαμηλή φωνή. Ήταν σαν να μην υπήρχε κανένας δίπλα της τώρα. Επικοινωνούσε με το Θεό, έτσι ένιωθε. Δεν πήγαινε και κάθε μέρα στην εκκλησία, δεν μπορούσε, η δουλειά, βλέπεις. Τέτοια μέρα, όμως, δεν έλειψε ποτέ, όσο θυμόταν τον εαυτό της. Έμεινε με τα μάτια κλειστά ν' ακούει τις ψαλμωδίες. Δεν την ένοιαζε τίποτα τώρα, ούτε η Βάσω ούτε ο Αντώνης ούτε τα κουτσομπολιά. Ήταν δική της η ζωή και δε θα τους τη χάριζε με τίποτα».