'Ολα ξεκίνησαν όταν τα τραγούδια του πατέρα με ταξίδεψαν πάνω από την ανατολική λεκάνη της Μεσογείου και τις γύρω ηπειρωτικές χώρες.
Οι ακινητοποιημένες στη μηχανή του χρόνου εικόνες μπήκαν σε κίνηση και η μπάλα, που είχε ζωγραφισμένο απάνω της το χάρτη του κόσμου, κατρακύλησε και έφερε τα πάνω-κάτω.
Αλλιώς πώς θα γινόταν να ζήσουμε την οδύσσεια του Καραγκιόζη ένα καλοκαίρι ύστερα από 2500 χρόνια στα Μεστά και πώς θα γίνονταν το γεράκι ο Κωνσταντής και ο γάιδαρος Φώτης να γίνουν -αλίμονο- αχώριστοι φίλοι;

Και πώς ο δράκος που παραφύλαγε στον πάτο του πηγαδιού μας θα σκαρφάλωνε στην κληματαριά για να τον σκοτώσει ο πατέρας, που δεν είχε τολμήσει να σκοτώσει τους κλέφτες στην εκδίκηση των κρίνων;

'Ολα αυτά ίσως να τα 'χε κάψει ο φανός της Λαμπρής, αν η συνηθισμένη μας επίκληση καλέ χρυσή μου Παναγιά δεν είχε προστατεύσει, σαν τους «τρεις παίδας εν καμίνω», τις θύμησες μιας ζωής, που τόσο εύκολα μπερδεύονταν με τα παραμύθια και των παραμυθιών που τόσο αναπάντεχα γινόταν ζωή.