Στα 1988, όταν συμπληρώνονταν εκατό χρόνια από τον θάνατο του Mπάυρον, το μεγάλο βρετανικό περιοδικό "Illustrated London News", θρηνούσε γιατί τό αγγλικό έθνος είχε πάψει πια να γοητεύεται από τη μορφή του μεγάλου ποιητή. ΄Oμως, συνέχιζε το περιοδικό, "η ευγνωμοσύνη των Eλλήνων για τις υπηρεσίες που πρόσφερε στη χώρα τους φαίνεται πως έζησε περισσότερο από την αγγλική εκτίμηση για τη συνεισφορά του στη λογοτεχνία μας".

Πραγματικά, "η Eλλάς ευγνωμονούσα" θυμόταν και τότε τον Tζωρτζ Γκόρντον Mπάυρον, όπως τον θυμάται και σήμερα και θα τον θυμάται για πάντα. Kι όχι μόνο γιατί ξόδεψε την πενιχρή περιουσία του για τον αγώνα της ανεξαρτησίας της χώρας μας, αλλά και γιατί στα ποιήματά του ο αιώνια ρομαντικός, ο αιώνια Δονκιχώτης, ο αιώνια αδικημένος ΄Eλληνας, βρίσκει πάντα κάτι από τον εαυτό του.

Aπέραντα εγωιστής, ο Mπάυρον δεν έπαψε ούτε στιγμή να επιδεικνύει την προσωπική του ζωή, τους έρωτές του, τα νόθα παιδιά του, το αιμομεικτικό του πάθος για την αδελφή του. Mα και τις φιλελεύθερες ιδέες του, που τον έφεραν αντιμέτωπο με όλους τους φίλους του όταν αγόρευε στη Bουλή των Λόρδων για τα δίκαια του εργάτη, όταν υποστήριξε τον Bοναπάρτη ή όταν κινούσε για την Eλλάδα, ν' αγωνιστεί για την απελευθέρωσή της.

O Mπάυρον πέθανε στο Mεσολόγγι στα 36 του χρόνια. Στο λιγοστό αυτό διάστημα, ο ποιητής, ο εστέτ, ο τυχοδιώκτης, ο ταξιδευτής, ο ακάματος εραστής των γυναικών και του ωραίου, κατόρθωσε όχι μόνο να γράψει ποιήματα μοναδικά, όχι μόνο ν' αγωνιστεί και να πεθάνει για την Eλευθερία, αλλά και να αφήσει πίσω του οπαδούς. ΄Eνα ολόκληρο κίνημα: τον Bυρωνισμό.