Η ποιητική συλλογή του Δημήτρη Ε. Σολδάτου Nobel λόγω ατεχνίας, όπως φαίνεται ευκρινώς και από τον τίτλο, είναι ένα βιβλίο με αυτοσαρκασμό αλλά και αιχμηρές σάτιρες, που αφορούν πρωτίστως τη σύγχρονη ποιητική πραγματικότητα: «Νάτοι, στου δρόμου την στροφή/οι καλλιτέχνες οι κακόμοιροι - /γιατί είν' στραβοί, γιατί είν' κουφοί /θαρρούν πως είν' Μπετόβεν κι Όμηροι».
Εν συνεχεία το πεδίο διευρύνεται: «Πάντα παρίστανες τον καίσαρα /μ' άκου κι εμένα τον πληβείο:/χωράει το 4χ4/ μέσα στο 1χ2;».

Στο δεύτερο μέρος Ποιητική Αδεία, υπάρχουν διασκευασμένα σε έμμετρους ομοιοκατάληκτους στίχους ποιήματα των Αdalgisa Nery: «Τόσο πολύ, τόσο βαθιά - εγώ σ' έχω λατρέψει/ απ' όταν ήσουν άπλαστη μες στου θεού την σκέψη!», Bertol Breht, Μilan Κundera, Vinicius de Moraes, Delmira Agustini και Σαπφούς.

Η συλλογή κλείνει με το τρίτο μέρος Έκλειψη Υφηλίου, όπου περιλαμβάνονται ποιήματα σε ελεύθερο στίχο: «Δεν έχω στιλ /Στιλ έχουν οι Αθηναίοι κι οι επαρχιώτες πολιτικοί /Εγώ πρωτεύουσα θεωρώ την γλώσσα /Που δεν έχει περιφέρεια /Κι έναν σταυρό που δικαιούμαι /Λέω να τον κρατήσω για τον τάφο μου». Ή αλλού: «Φαντασιώνεσαι το τέλειο /Φλερτάρεις με το ατελές /Και τα φτιάχνεις με το ευτελές / Όσες νέες ματιές κι αν ρίχνεις /Κάθε που σταυρώνει τις γάμπες της η ματαιότητα». Και το απέριττης γραφής αυτό βιβλίο τελειώνει με τον αποφθεγματικό στίχο:«Φεύγω προς το παρόν /Μιας και δεν μπορώ να φύγω προς το μέλλον».

Η σάτιρα είναι το τελευταίο οχυρό ενός ποιητή έναντι του βομβαρδισμού της ευτέλειας. Με τη συλλογή αυτή, ευελπιστούμε πως εμπλουτίζουμε το φτωχό, στις μέρες μας, σε ποιότητα και ποσότητα ποιητικό αυτό είδος.