Ένας από τους τέσσερεις ιστορικούς της άλωσης, περιγράφει με ενάργεια και δραματικότητα τα τελευταία εκατόν είκοσι περίπου χρόνια του Βυζαντίου (1341-1462), τη σταδιακή παρακμή της Αυτοκρατορίας και τη διαρκώς αυξανόμενη επιθετικότητα των Οθωμανών.

Η εξιστόρηση εστιάζεται στη συγκριτική παρακολούθηση της πορείας των δύο δυνάμεων έως την οριστική κατάρρευση και καταστροφή της μιας από την άλλη. Ο Δούκας αποτυπώνει λεπτομερώς σημαντικά και ασήμαντα επεισόδια της ιστορίας των δύο λαών, αποδίδοντας παραστατικά τη μορφή και την ψυχολογία των κύριων πρωταγωνιστών. Οι σκηνές της άλωσης είναι απαράμιλλες ως προς την τραγική τους ένταση και την αφηγηματική δεινότητα. Ο Δούκας έζησε την τραγωδία και την απέδωσε με τρόπο που συγκινεί ως σήμερα. Η ιστορία του αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα τεκμήρια για τη γενικότερη κατάσταση του Βυζαντίου λίγο πριν την τελική πτώση.