"Δεν είναι αυτοβιογραφία το βιβλίο αυτό, ας μην τρομάξει ο αναγνώστης, γιατί θα μπορούσε να ήταν και να μην ενδιέφερε κανέναν. Είναι κάτι διαφορετικό, ίσως και χρήσιμο για τους νεότερους, αφού επιχειρεί να καταγράψει δημοσιογραφική πορεία πενήντα χρόνων από το τέλος του δεύτερου μεγάλου πολέμου μέχρι το τέλος του εικοστού αιώνα και λίγο παραπέρα. Και μάλιστα, «παρά θίν' αλός». Κοντά και μέσα στη θάλασσα. Χωρίς το ύφος προσωπικού ημερολογίου, αλλά μέσα από σκόρπια περιστατικά που μπορεί κάποια να μοιάζουν με ανέκδοτα η διαφορά της οπτικής των εποχών αλλά στην πραγματικότητα σημαδεύουν τα «πατήματα» πάνω στα οποία βάδισε το επάγγελμα του δημοσιογράφου σε δεδομένο χρόνο και δεδομένο χώρο στο πλαίσιο αρχών, κανόνων και θεσμών πολλοί από τους οποίους έχουν διαφοροποιηθεί σήμερα και που τότε τροφοδοτούσαν την αίσθηση, ή την ψευδαίσθηση, ότι επιτελείται λειτούργημα. Και μάλιστα από την αναδυόμενη ειδικότητα του ναυτιλιακού συντάκτη, που όφειλε να προσεγγίσει ένα κόσμο μόχθου, πλούτου, προσφοράς, αλλά και βαθιάς σιωπής.
Τον κόσμο της θάλασσας.

Ήταν μεγάλη πρόκληση, γιατί ο κόσμος αυτός χρειαζόταν ν' αποκτήσει φωνή. Για καλό δικό του και του τόπου, που μέχρι τότε τον αναγνώριζε μόνο σαν ναυάγιο, σαν θρήνο της μάνας του ναυτικού μέσ' από το δημοτικό τραγούδι κι ακόμη, από τους καημούς του ρεμπέτικου που ανέμιζαν στα Καρβουνιάρικα του πειραιώτικου λιμανιού. Ωστόσο, τα κατάφερε καλά ο δημοσιογράφος της εποχής χωρίς να περιμένει αναγνώριση κι ανταμοιβή, πέρα από την αξιοπρεπή αυτάρκεια του μεροκάματου, κι' αυτό όταν υπήρχε...".

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ.