Στάση συμπάθειας τηρεί ο συγγραφέας -και ψυχίατρος- σ΄ αυτή την συλλογή άρθρων και δοκιμίων του απέναντι στην τρέλα, αφήνοντας το ειδικό του βλέμμα να περνά σε κάποιες μόνον όψεις της μέσα από τις κουϊντες. Αν και διατηρώντας την διάρθρωση ενός εγχειριδίου ψυχιατρικής, εν τούτοις αναφέρεται σ΄ αυτήν με αφορμές του πάντα εξωϊατρικές, παρμένες από την λογοτεχνία -κυριότερα- κι από τον στοχασμό, από συζητημένα πρόσωπα, είτε από γεγονότα και φαινόμενα κοινωνικά, ή ψυχογλωσσικά ή και ανθρωπολογικά και, φυσικά, από όσα αιωρούνται ανάμεσα στην παθολογική και ομαλή μας ψυχική ζωή.