Το περίεργο με το φλίππερ είναι ότι, σε αντίθεση με όλα τα άλλα αντικείμενα, κι αυτά που εξαφανίστηκαν από την καθημερινότητα, αλλά κι εκείνα που "εξελίχτηκαν" (μεταλλάχθηκαν, ήταν μία λέξη του συρμού) στο πέρασμα του χρόνου, δεν είχε χάσει τίποτα από την "ταυτότητά" του ούτε κι από την αίγλη του, όταν κυριαρχούσε μεταπολεμικά στις αίθουσες ψυχαγωγίας.

Κι ακόμα, ενώ σε όλα τα άλλα αντικείμενα η νοσταλγία αφορούσε την οριστική απώλεια ενός ιδιαίτερου χαρακτηριστικού τους (στη γραφομηχανή, το κουδούνισμα από την αλλαγή της αράδας, με την πίεση του μοχλού προς τα μέσα, στον δίσκο 33 στροφών, ο χαρακτηριστικός ήχος από το "γρατσούνισμα" του βινύλιου ή το χοροπήδημα της βελόνας στον δίσκο, στα παλιά τηλέφωνα, ο θόρυβος από την περιστροφή του καντράν, που αργότερα "μεταλλάχθηκε" σε εκείνους τους σύντομους "μελωδικούς" τόνους, σαν κάποιος να ακουμπά απαλά ένα ξυλόφωνο), στο φλίπερ, με εξαίρεση την ύστερη "βιντεοποίηση" ή την εγκατάστασή του στους υπολογιστές, ήταν ένας ολόκληρος κόσμος που αποτυπωνόταν, ή μάλλον που εγκιβωτιζόταν στην κυριολεξία στο μηχάνημα.