To 1966 ο Αλέξης Δαμιανός στην ταινία «Μέχρι το πλοίο» καταφέρνει να φιλμάρει τον Πειραιά μέσα από τα μάτια ενός επαρχιώτη που περιμένει το πλοίο για να μεταναστεύσει. Αντιπαρατίθενται εδώ οι πολύ γενικές λήψεις από ψηλά στο λιμάνι με τις παραμορφωμένες (λόγω ευρυγώνιων φακών) λήψεις ενός δωματίου μιας φτωχικής συνοικίας.

Από αυτή τη δύσκολη σχέση θα έπρεπε να είχε αρχίσει ο γάμος της Αθήνας με τον ελληνικό κινηματογράφο, αποδίδοντας τις περιπέτειες μιας πολιτιστικής τερατογένεσης, όπου τα κτίρια δεν ταιριάζουν καθόλου στο φως και τα εσωτερικά των δωματίων (πράγμα που προσπάθησε να αποκρύψει επιμελώς η Φίνος Φιλμς) τείνουν συνεχώς σε μια αίσθηση υπόγειου χώρου, του χώρου που δημιουργεί η αστυφιλία, ακόμα κι όταν πρόκειται για ρετιρέ ή φτωχικά σαλόνια. Το θέμα του φωτός τίθεται επί τάπητος στην καλύτερη ταινία που έχει γίνει για την Αθήνα, την «Ευδοκία», δεύτερη ταινία του Αλέξη Δαμιανού, το 1971. Ο Δαμιανός δεν είναι κινηματογραφόφιλος και δεν θέτει αισθητικά ζητήματα. Έτσι, η «Ευδοκία», η ιστορία μιας πόρνης κι ενός λοχία, γίνεται στην πραγματικότητα η τραγική απόδοση της φωτεινής γύμνιας μιας ξεχασμένης συνοικίας κι ενός στρατοπέδου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ