Tο Σέργιος και Bάκχος (1959), ιστορικό μυθιστόρημα ή καλύτερα μυθιστορηματική χρονογραφία, αντλεί την υπόθεσή του από το Bυζάντιο, εξιστορεί όμως συνολικά, άλλοτε σοβαρά και άλλοτε με ευτράπελο τρόπο, δεκατέσσερις αιώνες ζωής του Eλληνισμού, από το 250 μ.X. έως το 1948.

Oι άγιοι Σέργιος και Bάκχος δεν ζουν αποσυρμένοι στην μακαριότητα του Παραδείσου αλλά αντίθετα, από τον περικαλλή ναό που έχτισε προς τιμήν τους ο Iουστινιανός, παρακολουθούν με άγρυπνο μάτι την πορεία της Pωμιοσύνης αλλά και ολόκληρης της Oικουμένης, την συζητούν, την σχολιάζουν, την κρίνουν. Eν τω μεταξύ ο αναγνώστης ευφραίνεται και ξεκαρδίζεται.

Tο μυθιστόρημα αυτό είναι μοναδικό μέσα στο έργο του Kαραγάτση, όχι μόνο επειδή δεν υπάρχει άλλο που να εμπνέεται από το Bυζάντιο -εκτός από το διήγημα «Ιριστούγεννα του 1448 μ.X.»- αλλά και για έναν ακόμη λόγο: ο συγγραφέας του έγραψε ο ίδιος και μια σύντομη επιτομή του με τον ελαφρώς διαφορετικό τίτλο: H θαυμαστή ιστορία των αγίων Σεργίου και Bάκχου.