Η κυρία Μέηγκαν κοίταξε αόριστα κατά την εξοχή. Μίλια το λευκό μπαμπάκι, που λαίμαργα απομυζούσε τη ζωή από το χώμα και το είχε αφήσει τώρα σαν αφυδατωμένη γριά, που κάποτε όσα παιδιά ανάθρεψε της ρούφηξαν το γάλα από τα στήθη και όσοι άντρες κοιμήθηκαν μαζί της της μάλαξαν το κορμί, και τώρα τα στήθη της κρέμονται σαν χαρούπια στην καλοκαιρινή κάψα και τα κάτισχνα μέλη της κρέμονται κάτω από την πρησμένη της κοιλιά. Η κυρία Μέηγκαν δεν ήτανε σαν το χώμα, ήτανε σαν το μπαμπάκι.