Ο συγγραφέας του βιβλίου, καθηγητής της λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και κριτικός της λογοτεχνίας, αποκαλύπτει τη σοβαρή πλευρά των λαϊκών ευτράπελων διηγήσεων, κειμένων που δεν προσέχτηκαν όσο έπρεπε και όσο τους άξιζε, από ένα πνεύμα κοντόθωρης αντίληψης, που θεωρεί ανήθικο και αντιπαιδαγωγικό ό,τι εμφανίζεται με μια ρεαλιστικήν αμεσότητα και αποκαλύπτει τις άσχημες πλευρές της ζωής. Με την εξέταση που επιχειρείται εδώ διανοίγεται η προοπτική μιας κοινωνιολογίας των κωμικών λαϊκών κειμένων, τα οποία δεν πλάστηκαν αποκλειστικά και μόνο για να προκαλέσουν το γέλιο, αλλά και για ν ασκήσουν κοινωνική κριτική. Με τη σκόπιμη εξάλλου παράθεση άφθονων παραδειγμάτων ο αναγνώστης σχηματίζει σαφή αντίληψη για το λόγο και το ύφος του ιδιαίτερου αυτού είδους της λαϊκής λογοτεχνίας, το οποίο έχει κοινά γνωρίσματα αλλά και σημαντικές διαφορές από τα άλλα είδη (μαγικό παραμύθι, παράδοση, τραγούδι κλπ.).