Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος έχει μόλις λήξει και ο Βενιζέλος, σύμφωνα με τα σχέδια της Αντάντ, αποβιβάζει ελληνικό στρατό στη Σμύρνη.
Ο Ιωάννης ανησυχεί γιατί ο φίλος και ευεργέτης του φαρμακοποιός Γεράσιμος, ο οποίος είχε επιστρατευθεί και υπηρετούσε στη Σμύρνη, δεν έδωσε σημεία ζωής για αρκετούς μήνες. Βρίσκει όμως την ευκαιρία να ηγηθεί μιας επιτροπής συμφιλίωσης που αποστέλλεται στη Σμύρνη, και δε χάνει στιγμή. Ένα μήνα μετά την άφιξή του στη Μικρά Ασία αρχίζει η υποχώρηση του ελληνικού στρατού και το δράμα των Ελλήνων. Ο Ιωάννης πασχίζει να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερους τραυματίες να επιβιβαστούν στα συμμαχικά πλοία με χαρτιά του αμερικανικού και του αγγλικού προξενείου.

Όταν η Σμύρνη καταλαμβάνεται πια από το στρατό του Κεμάλ, ο Ιωάννης αγνοείται και η αρραβωνιαστικιά του πηγαίνει στην κατεστραμμένη πόλη για να τον αναζητήσει...

Οι άνθρωποι στο λιμάνι ήταν πατείς με πατώ σε.
Τυχεροί όσοι έβρισκαν θέση κοντά στις προβλήτες, γιατί θα ήταν οι πρώτοι που θα έφευγαν.
Βάρκες, καράβια, πλοία από τα νησιά και από τον Πειραιά έφταναν και φόρτωναν σαν τα πρόβατα τους ανθρώπους με τα λιγοστά υπάρχοντά τους.

Όλοι έτρεχαν να απομακρυνθούν, να φύγουν, αφήνοντας σπίτια και βιος, όσο να περάσει το κακό, όπως πίστευαν. Κλείδωναν τις πόρτες, τις διπλομαντάλωναν, αφού τακτοποιούσαν τα τιμαλφή τους στις κάσες ή στα υπόγεια, και φεύγανε ώσπου να ξεκαθαρίσει η κατάσταση και να γυρίσουν να τα βρούνε. Αυτό πίστευαν. Ακόμα πίστευαν πως οι σύμμαχοι θα κάνουν πέρα τους Τούρκους στρατιώτες και θα τους διώξουν να φύγουν από τα μέρη τους.