Ένα γλωσσολογικό ταξίδι στους δρόμους του νερού και των λεκτι- κών του σημάνσεων αποδεικνύει τη ζείδωρο αξία του υγρού στοιχείου για μας τους Έλληνες. Αποκαλύπτει τους πολιτισμικούς δεσμούς που υφαίνουν την ιστορία αυτού του τόπου και τους δρόμους της ετυμολογίας των λεκτικών συμβόλων για το νερό. Πώς το ύδωρ έγινε νερό και γιατί ξανάρθε στη ζωή μας ως υδραγωγείον και υδροφόρος ορίζοντας και ως υδραγωγός, για να μας ξεδιψάσει, όταν κορακιάζουμε από τη δίψα και λέμε το νερό νεράκι; Διασώζονται οι θεματικές ρίζες του ύδατος σε σημερινές λέξεις της νεοελληνικής; Τι απέγιναν η «αύρα», ο «Ίμβρος», το «φρέαρ», ο «αετός», η «πηγή» και η «κρήνη»; Υπάρχουν σημάδια από τις σταγόνες τους μέσα στη φουσκονεριά των σημερινών λεκτικών σημάτων, όπου το νερό έχει 1.340 επιθετικούς προσδιορισμούς;