Μια ιδιότυπη αίσθηση κρίσης φαίνεται να διαπερνά το σώμα της συγκριτικής κοινωνικής επιστήμης, ιδιαίτερα της συγκριτικής πολιτικής. Η θεωρητική παραγωγή και η εμπειρική έρευνα εξακολουθούν βέβαια στις μέρες μας αμείωτες, όμως το ίδιο αμείωτος εξακολουθεί και ο γνωστικός κερματισμός. Αν και το φαινόμενο δεν είναι νέο, τις δυο τελευταίες δεκαετίες οι διαστάσεις του έχουν μεγεθυνθεί. Οι νόμιμες και ίσως αναπόφευκτες αποκλίσεις ανάμεσα στις κυρίαρχες -δομιστικές, ορθολογικές και μεταμοντέρνες- προσεγγίσεις του κλάδου δεν οδηγούν σε συνθέσεις αλλά σε αυτισμό και κατ' επίφαση αντιπαραθέσεις που κάποτε θυμίζουν διαλόγους κωφών.

Με τη σειρά της, η περιορισμένη επικοινωνία υπονομεύει τη γνωστική συσσώρευση, οδηγεί σε απόκλιση θεωρίας και έρευνας (και πράξης) και επιτείνει προβλήματα επικύρωσης της παραγόμενης γνώσης. Μέσα σ' αυτή τη δύσκολη επιστημική συγκυρία, τα πέντε κλασικά μεθοδολογικά κείμενα του συγγραφέα που εμπεριέχονται στον τόμο αυτό μπορούν να είναι πολύτιμα -τόσο ως συμβολές στο δύσκολο εγχείρημα της ιστορικής αυτογνωσίας του κλάδου όσο και ως κατευθυντήριες γραμμές στην κρίσιμη αναζήτηση ενός βασικού νοητικού πυρήνα που να τον συνέχει διαμέσου και ανεξαρτήτως προσεγγίσεων.