Αντικείμενο της παρούσας μελέτης αποτελεί η εξέταση της δυνατότητας αποκατάστασης της ζημίας με επαναφορά της προηγούμενης κατάστασης. Η έρευνα εκκινεί από την ιστορική και συγκριτική επισκόπηση του ζητήματος. Στο επίκεντρο της ανάλυσης βρίσκεται η ΑΚ 297 εδ. 2 αλλά και όλες οι διατάξεις του Αστικού Κώδικα και άλλων νομοθετημάτων που παρέχουν αυτή ή παρόμοια δυνατότητα, εναλλακτικής προς τη χρηματική, αποζημίωσης. Ακολουθεί διεξοδική αναφορά στη σχετική τυπολογία.

Στο πλαίσιο αυτό, η «αναπληρωτική» αυτούσια αποκατάσταση της ζημίας, που έχει ως αντικείμενο τη διαμόρφωση κατάστασης όμοιας μόνο με την αρχική, διακρίνεται από τη γνήσια αυτούσια αποκατάσταση, που αποσκοπεί στην επαναφορά, έστω εκ των υστέρων, της ίδιας της κατάστασης που θα υπήρχε, αν δεν είχε μεσολαβήσει το ζημιογόνο γεγονός. Ειδική περίπτωση γνήσιας αυτούσιας αποκατάστασης της ζημίας συνιστά η άρση της πηγής διαρκούς ζημίας.

Από την ανάλυση κάθε κατηγορίας περιπτώσεων εξάγονται συμπεράσματα για την πρακτική σημασία της αυτούσιας αποκατάστασης της ζημίας. Τέλος, με δεδομένο ότι η ΑΚ 297 εδ. 2 αποτελεί ειδική έκφανση της αρχής της καλής πίστης, γίνεται σύντομη αναφορά στη δυνατότητα εφαρμογής της πέρα από το δίκαιο της αποζημίωσης.