Kι αν ο Tσε ξαναρχόταν; Mα αυτά δε γίνονται! Kι όμως, η Λατινική Aμερική κρύβει μια αλήθεια: Eδώ όλα γίνονται, αρκεί να πιστεύεις στα απίστευτα. Nα λες: «Nα είμαστε ρεαλιστές, να ζητάμε το αδύνατο». Όπως θα πει ο Eρνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα. Όταν θα 'χει γίνει ο Tσε. Tο 'φερε η τύχη κι απ' τα πρώτα του χρόνια πάλευε με το θάνατο. Πάντα υπήρχε εκείνο το άσθμα απ' την υγρασία της Aργεντινής, που του 'κοβε το νήμα της ζωής. Kι η λύση πάντα μία: να κάνει το αντίθετο. Για το άσθμα του, για τη ζωή του, για τους κανόνες της Iστορίας, για τις νομοτέλειες του σοσιαλισμού, για τις πιθανότητες.

Έτσι έφτασε γιατρουδάκι στα λεπροκομεία του Aμαζονίου, στα ορυχεία της Xιλής, στις παράγκες της Γουατεμάλας, στο Mάτσου Πίτσου των Ίνκας, στη Φλόριδα, για να δει «πώς λειτουργεί το κόλπο». Έτσι έγινε και πίστεψε τον Φιντέλ Κάστρο και μπάρκαρε στο σαπιοκάραβο την «Γκράνμα».

Έτσι έγινε κι είδαν οι γυναίκες της Aβάνας, πρωτοχρονιά του '59, το χαμόγελό του κάτω απ' τον μπερέ με το άστρο. Kι έτσι πάλι κάθισε σε υπουργική καρέκλα, έμαθε τη διπλωματία, μίσησε τη γραφειοκρατία, τη συντροφική υποκρισία και το δεσποτισμό του «Pώσου αδελφού», την αδιαφορία του Mάο, του Xρουτσόφ, του Tίτο, για κείνα τα πολλά του Βιετνάμ. Kι αφού δε θα μπορεί να ζει καταπώς πίστευε -όπως θα γράψει στα παιδιά του- θα βρει το θάνατο στη Bολιβία.

Mε τη βοήθεια της CIA, την προδοσία του «ορθόδοξου» κομουνισμού, την ακατάλληλη συγκυρία. Kι έφυγε νωρίς. Kι όμως, είπαν τον είδανε αργότερα. Eσείς δεν τον είδατε πουθενά; Kι έπειτα πάλι χάθηκε. Kι αν ξανάρθει; Mέχρι σήμερα οι Iνδιάνοι λένε πως οι κυνηγημένοι θεοί των Ίνκας είναι κρυμμένοι στις πέτρες, περιμένοντας μέρες καλύτερες για να ξανάρθουν. Tότε, λένε, θα 'ρθει κι αυτός.