Επικρατεί η αντίληψη ότι η νομική επιστήμη χαρακτηρίζεται από εσωστρέφεια, πεζότητα και δογματισμό. Η άκομψη άλλωστε, έκφραση του συρμού για το «νομικίστικο» χαρακτήρα απόψεων θεμελιωμένων στο δίκαιο υποδηλώνει του λόγου το αληθές. Είναι, βέβαια, αλήθεια ότι για την εικόνα αυτή του δικαίου και της επιστήμης του στο ευρύ κοινό ευθύνονται και οι ίδιοι οι νομικοί, οι οποίοι, αρκετές φορές, αισθάνονται ευτυχείς στον «παράδεισο των νομικών εννοιών», λησμονώντας ότι έξω από τα τείχη του δικαίου υπάρχει η ζωντανή πραγματικότητα, την οποία ρυθμίζει το δίκαιο και από την οποία οφείλει να εμπνέεται η νομική σκέψη.

Από το άλλο, όμως μέρος το δίκαιο είναι ο καθρέφτης -συχνά, ίσως, παραμορφωτικός- της πραγματικότητας και η νομική επιστήμη, έχοντας να αντιμετωπίσει ως «νομικές περιπτώσεις» όλες τις πολυσχιδείς εκφάνσεις της πραγματικότητας αυτής, είναι υποχρεωμένη να υπερβεί τα στενά όρια του δικαίου και να διευρύνει τους ορίζοντές της.

Μια, λοιπόν, «ανοιχτή» νομική επιστήμη, ευαίσθητη στην πραγματικότητα και έτοιμη να γονιμοποιηθεί από ερεθίσματα προερχόμενα από όλα τα κοινωνικά και πολιτισμικά φαινόμενα, δεν μπορεί να μένει αδιάφορη στην τέχνη. Η τέχνη ενδιαφέρει το δίκαιο, όχι απλώς ως αντικείμενο νομικών ρυθμίσεων, αλλά, κυρίως ως σύλληψη και ανακατασκευή της πραγματικότητας. Μέσα από την τέχνη το δίκαιο μπορεί να βρει αθέατες πτυχές της πραγματικότητας και, γιατί όχι, παθολογικά φαινόμενα της λειτουργίας του. Την «άλλη» αυτή πραγματικότητα του δικαίου αναδεικνύει λοιπόν η τέχνη, αφού το δίκαιο πάντοτε προσελκύει το ενδιαφέρον των δημιουργών, έτσι ώστε μεταξύ τέχνης και δικαίου να αναπτύσσεται ένας αφανής διάλογος.

Υπό το πρίσμα αυτό, η πρωτοβουλία του Τμήματος Νομικής να οργανώσει επιστημονική συνάντηση ανθρώπων της τέχνης και νομικών υποδηλώνει τη θέληση για υπέρβαση της «παραδοσιακής» νομικής επιστήμης και την αναζωογόνησή της με το αδέσμευτο αεράκι της τέχνης.