Αφιέρωσα σχεδόν πενήντα χρόνια στον Χαλεπά. Ήταν προβληματική μορφή. Πράγμα που έκανε τους άλλους μελετητές να μην μπαίνουν στο έργο του. Για μένα όμως ήταν μια από τις μεγάλες αγάπες. Τη ζωή του την έκανα βιβλίο. Του 'δωσα το όνομα Ο βίος ενός αγίου. (...) Στο νησί ο μπάρμπα-Γιαννούλης -γιατί έτσι τον φώναζαν- περπατούσε στους δρόμους του Πύργου και μάζευε γόπες. Ήταν μανιώδης καπνιστής. Πάντα στο χέρι του κρατούσε μια ξύλινη πίπα από κέδρο που την είχε φτιάξει ο ίδιος. Για να ζήσουν βοσκούσε πρόβατα. Σαν ήθελε η κακομοίρα η μάνα του να πουλήσει κάνα πρόβατο για να πορευτούν, αυτός έτρεχε στις πλαγιές του Πάνορμου και έκλαιγε τον καλό του σύντροφο, το προβατάκι που έχασε. Μα κανείς δεν συγκινούνταν. Μονάχα η μαρμάρινη κόρη πάνω στον τάφο της έκλαιγε τον ποιητή της.

Πάλευε ο άρρωστος νους του να δέσει το παρελθόν με το παρόν. Σκαρφάλωνε στο μαρμαροβούνι και κομμάτιαζε το βράχο. Μέρες, πάλι, καθόταν σπίτι του και έπλαθε μελαγχολικά τον κόκκινο πηλό. Πάντα σκυφτός και πάντα βιαστικός, με το σακάκι ριγμένο στον ώμο πλανιόταν στους μαρμαροστρωμένους δρόμους σαν κάτι να γύρευε. Μισό αιώνα βάσταξε το βουβό κι απαραπόνευτο μαρτύριο με τον εαυτό του. Τέτοιος ήταν ο μπάρμπα-Γιαννούλης ο Χαλεπάς. Ένα σπάνιο λουλούδι θλίψης και συμπόνιας. Σαν αυτά που φυτρώνουν μονάχα τους πάνω στους τάφους και έχουν μια ξεχωριστή ευωδιά.

Σελ. 43-44