ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

«Γιατί εσύ σαι το φως και το σκότος,
γιατί εσύ σαι ο κάθε καημός,
της καρδιάς μου ο χτύπος τρελός,
μες στη νύχτα του χρόνου ο κρότος.»

Ανάπαιστοι μιας λύπης τετριμμένης,
λέξεις θαμπές χωρίς αντίκρισμα ζωής,
χίλια εννιακόσια εξηνταέξι «όχι,
ψέματα λες» πετάχτηκε ο Δημήτρης,
στρυφνός κι αυθάδης όπως πάντα, «όχι,
δεν το γραψες εσύ, κλεμμένο θα ναι
κάπου το διάβασες και δεν θυμάσαι,
ή κάπου το ξεσήκωσες». Ποιος ξέρει,
αγαπητέ Δημήτρη, αν είχες δίκιο
αναρωτήθηκα κι εγώ πολλές φορές:
του χρόνου ο κρότος - που το βρήκα; Κι όμως,
μετά από τόσα χρόνια που τα σκέφτομαι,
εκείνο το «εσύ» με τρώει ακόμα,
κι όχι οι ρίμες ή το μέτρο, το «εσύ»,
τόσο εμφατικό (ποιον εννοούσα;),
τόσο ιδανικό και τόσο αόριστο,
που ακόμα, όταν χάνομαι στα όνειρα
και παίρνω αόριστα το δρόμο της ζωής
σαν να μουν στην αρχή, μου καίει τα χέρια
γιατί δεν έχω που να το απευθύνω.