Θα μπορούσε να είναι ένα φιλμ νουάρ με γάτες...

Θα μπορούσε να είναι μια ταινία του Γαβρά με γάτες...

Θα μπορούσε να είναι μια πικρόχολη ιταλική κωμωδία με γάτες...

Δεν θα μπορούσε να είναι ένα τραγούδι του τύπου «όλοι το ίδιο είμαστε λαός και Κολωνάκι»

Ούτε θα μπορούσε να είναι ένα χαριτωμένο, «διδακτικό» παραμύθι, άλλωστε δεν τελειώνει με το «...και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»

Τελικά τι είναι; Πιστεύοντας τον Μανώλη Αναγνωστάκη ίσως βρούμε την απάντηση:

«Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι»

Οι μόνοι που δεν θα χρειαστούν λυσάρια για να διαβάσουν το παραμύθι είναι οι γάτες και τα παιδιά. Αυτοί ξέρουν...