Ο Κανονισμός 1346/2000 «υπήρξε η τελική κοινοτική απάντηση στη σχετική πρόκληση καρπός μακροχρόνιων προσπαθειών (από το 1970) για την πλήρωση του κενού της Σύμβασης των Βρυξελλών».

Εξ' αιτίας της αποφασιστικής σημασίας που έχει η διεθνής δικαιοδοσία γενικά και ιδιαίτερα στο διεθνές πτωχευτικό δίκαιο, το άρθρ. 3 κατέχει κεντρική θέση στο σύστημα του κανονισμού. Το κέντρο βάρους αυτής της μελέτης είναι η ανάλυση του άρθρου αυτού.

Στο πρώτο κεφάλαιο επιχειρείται η οριοθέτηση του πεδίου εφαρμογής του κανονισμού. Το δεύτερο και τρίτο κεφάλαιο πραγματεύονται τη δικαιοδοτική βάση για έναρξη κύριας διαδικασίας αφερεγγυότητας και τοπικής (δευτερεύουσας και ανεξάρτητης) διαδικασίας αφερεγγυότητας αντίστοιχα. Αναλύονται οι δικαιοδοτικοί σύνδεσμοι του κέντρου των κυρίων συμφερόντων και της εγκατάστασης. Εξετάζονται οι προϋποθέσεις για έναρξη δευτερεύουσας διαδικασίας και ανεξάρτητης τοπικής διαδικασίας και σ σχέση της κύριας προς τις δευτερεύουσες διαδικασίες. Στο τέταρτο κεφάλαιο διερευνώνται οι συγκρούσεις της διεθνούς δικαιοδοσίας, θετικές και αρνητικές και αναζητούνται οι αρχές με βάση τις οποίες πρέπει να επιλύονται. Το πέμπτο κεφάλαιο αφιερώνεται στις αποφάσεις με χαρακτήρα παρεπόμενο σε σχέση με τη διαδικασία αφερεγγυότητας.

Η έρευνα ολοκληρώνεται με την προβληματική της αφερεγγυότητας ομίλου εταιριών και τη διερεύνηση της σκοπιμότητας σε νομοπολιτικό επίπεδο της ενοποίησης και των περιθωρίων που υφίστανται de lege lata για το συντονισμό των διαδικασιών στις οποίες έχουν υπαχθεί οι συνδεδεμένες εταιρίες.