ΤΑ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΑ

Την ώρα της κηδείας του γέμισε ο ναός σαλιγκάρια.
Στον ώμο του ξεπλένονταν τα δάκρυά τους.

Τουλάχιστο γεννήθηκαν πριχού τα ψάρια μάθουνε κολύμπι.

Εννοήσατε λοιπόν το βραχύ της ζωής.

Αυτά τεκταίνονταν εκεί που η 'Αχνα
και το φιδοποκάμισό της αδρανούσαν.

Ήτανε γεννημένος για να σκοτωθεί.
Το λέγαν τα μουστάκια του και το μουσκέτο του 'Αδη,
το αφελές του πρόσωπο, πράο και ταπεινό.

Έπρεπε να είχε σκοτωθεί να τουρκοχαλαστεί
χιλιάδες χρόνια πριν.
Εννοήσατε λοιπόν.

Την ώρα της κηδείας του γέμισε ο νους
από 'να πανδαιμόνιο σαλιγκάρια...