Ζούμε σε μια περίδο όπου έχει κορυφωθεί το θεωρητικό και πολιτικό ενδιαφέρον για την ανάπτυξη της υπαίθρου, καθώς συντελείται μια σημαντική «επέκταση της αγροτικότητας». Η επέκταση αυτή οφείλεται στις μεταβολές που παρατηρούνται στο περιεχόμενο της αγροτικότητας λόγω των σύνθετων αλληλεπιδράσεων και των συγκρούσεων ανάμεσα στο παγκοσμιοποιούμενο σύστημα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του αγροτικού χώρου.

Στο πλαίσιο της νέας παγκοσμιοποιημένης εποχής, διαφαίνεται η ανάγκη μιας νέας προσέγγισης για τη θεώρηση της ανάπτυξης της υπαίθρου. Παράλληλα, γίνεται όλο και περισσότερο κατανοητό ότι υφίστανται στενές, συμπληρωματικές ή/και ανταγωνιστικές, σχέσεις και αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στην ύπαιθρο και στον αστικό χώρο.

Η πρόσφατη αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) τον Ιούνιο 2003 προβλέπει την ενδυνάμωση της πολιτικής αγροτικής ανάπτυξης, δηλαδή του «δεύτερου πυλώνα» της ΚΑΠ, με τη διοχέτευση περισσότερων πόρων σε αυτή, την εγκαινίαση νέων μέτρων για την προώθηση του περιβάλλοντος της ποιότητας ζωής στην ύπαιθρο και της ευημερίας των ζώων και την υποβοήθηση των Ευρωπαίων αγροτών να επιτύχουν υψηλά επίπεδα ποιότητας στην παραγωγή τους.