Το βιβλίο αυτό, από το 1969, ανοίγει πεδίο σ' έναν ευρύ θεραπευτικό και θεωρητικό τομέα. Όπως στα έργα Structure Familiale et psychose και L' etre-la du schizophrene, η αναλυτική τεχνική που αναπτύσσεται σε αυτό τον τόμο παρουσιάζει μια διεύρυνση του χώρου της κλασικής ψυχανάλυσης. Στην ψύχωση δεν προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το απωθημένο, αλλά να βρούμε πρόσβαση στο χώρο του ψυχικά «μη αναπαριστώμενο». Γι' αυτόν το λόγο η Πανκόφ προσεγγίζει το «μη αναπαριστώμενο» με μια διαλεκτική της δομής του χώρου, εκκινώντας από συμβολοποιημένες λειτουργίες, με σκοπό να του δώσει μορφή για να του επιτρέψει να παρασταθεί. Εάν αυτό που ενδιαφέρει στη νεύρωση είναι να εντοπίσουμε τη σχέση αντικειμένου και τη μετατροπή της λίμπιντο, στην αναλυτική θεραπεία της ψύχωσης το κεντρικό σημείο παραμένει η αρχή της ασφάλειας.
Η Πανκόφ σε αυτό το έργο παρουσιάζει τη θεραπευτική αγωγή, συχνά με τρόπο δραματικό, δώδεκα ασθενών που ξαναβρίσκουν τα όρια του βιωμένου σώματός τους.