Στο έργο αυτό η Pankow συνθέτει την προσωπική της θεωρητική και κλινική προσέγγιση των ψυχώσεων και των ψυχοσωματικών διαταραχών, με το γνωστό συναρπαστικό της τρόπο και με συνεισφορές και στοιχεία από την εθνολογία, την κοινωνική ανθρωπολογία και τη φιλοσοφία.

Η Pankow εξετάζει τη δομή της οικογένειας ως οντότητας γενεσιουργού διαταραχών της εικόνας του σώματος και οντότητας δυνάμενης να προκαλέσει τη δημιουργία και εξέλιξη μιας ψύχωσης. Η αναλυτική τεχνική της αντιπροσωπεύει μια διεύρυνση της κλασικής ψυχανάλυσης προσαρμοσμένη στις ψυχώσεις: αντί για την ιχνηλάτηση και ερμηνεία του απωθημένου, όπως γίνεται στην ψυχανάλυση των νευρώσεων, στις ψυχώσεις αναζητούνται δίοδοι προσέγγισης του ψυχικά "μη αναπαραστάσιμου". Η Pankow το προσεγγίζει μέσα από μια διαλεκτική σχέση της δομής του χώρου και της βίωσης του σώματος. Κατά το δύσκολο αυτό έργο, συντελείται, σε έναν ουδέτερο ενδιάμεσο χώρο μεταξύ του αναλυτή και του ασθενούς, κάποιου βαθμού δόμηση, δίνοντας μορφή στο "μη αναπαραστάσιμο". Το κέντρο βάρους στη νεύρωση τοποθετείται στις αντικειμενότροπος σχέσεις και στο μεταβολισμό της libido, ενώ στην ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία της ψύχωσης η αρχή της ασφάλειας παραμένει το κεντρικό ζήτημα.