Το «Δάκρυ του νόστου», που προηγήθηκε, καθάρισε το τοπίο από τον πόνο, λύτρωσε από τις κραυγές την ψυχή, έθεσε στην αθανασία τις καλές αναμνήσεις και νανούρισε τις συμφορές. Είχε μία πρώιμη αθωότητα που στεφάνωσε την αγάπη με τα πιο δοξαστικά της χρώματα. Ήταν σαν τα μωρά που γεννιούνται μέσα σε κύματα αγνότητας. Βημάτισα μέσα σε ψαλμωδίες που αντηχεί η κάθε ελληνική οικογένεια. Αποτύπωσα χαρές και χαρακιές. Δάκρυ μου ακριβό, δάκρυ μου κρινολουλουδιασμένο...

Αφού αγίασε το παρελθόν γύρισα το βλέμμα μου στο σήμερα. Αυτό που μας δονεί και σκιαγραφεί το αύριο των παιδιών μας. Δυστυχώς ζούμε στα χαρακώματα, σε μία καθημερινότητα βουβή, συννεφιασμένη, αιματοβαμμένη. Σεισμοί στη δημοκρατία, φωτιά στους χάρτες, πληγές στις αρετές. Τρομάζει η ταχύτητα των εξελίξεων και των συμφορών. Σαν τις πληγές του Φαραώ που έρχονται η μία μετά την άλλη. Δεν προλαβαίνουμε να αξιολογήσουμε και να αντιδράσουμε. Αποδεχόμαστε στωικά την θλίψη και η περηφάνια μας έχει βουή σφαγμένη. Τα καταφύγιά μας γίνονται παρανάλωμα στις φωτιές που βάζουν ψυχροί δολοφόνοι και σαν τα ποντίκια σε πανικό ψάχνουμε διεξόδους.

Έτσι ξεκίνησα τη νέα μου ποιητική συλλογή με βαθύ συναίσθημα ευθύνης, έχοντας στο μυαλό μου τον συνάνθρωπό μου και την πατρίδα μου. Προσπάθησα να αποτυπώσω αυτά που βιώνει ο κάθε Έλληνας σήμερα, αυτά που νιώθει ως ανήμπορος παρατηρητής και δούλος. Την απελπισία του την ζωγράφισα μέσα από τον μηδενισμό που φραγγελώνουν τις ορμές... Και μέσα από σκονισμένες λέξεις, μέσα από αναμνήσεις και σφραγίδες οφειλής, μέσα από μακρινούς προγόνους να εισβάλουν στην αφήγηση, ομολογώ πως δοξάστηκε άλλη μια φορά η αιώνια αγάπη.