Το σκηνικό ήταν σταθερό, πάντα σχεδόν το ίδιο. 'Αλλαζαν μόνο οι εντυπώσεις με το πέρασμα του χρόνου και τις όλο και πιο σταθερές επαναλήψεις του εφιάλτη. Η ένταση μετατοπιζόταν από το ένα σημείο στο άλλο, σαν την επάρατο νόσο στα όργανα του χτυπημένου σώματος.

Τον πρώτο καιρό στεκόταν περισσότερο στα στοιχεία της ατμόσφαιρας, στο μολυσμένο ουρανό, τα απρόσωπα κτίρια, τους άδειους δρόμους με τα παρατημένα αυτοκίνητα. Το σύνολο έφτιαχνε έναν χώρο αφηρημένο, χαραγμένο σε γενικές γραμμές. Θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη πολιτεία, μπορεί η πρωτεύουσα χωρίς τους κατοίκους της, μετά τον ταραγμένο καιρό κάποιας μεγάλης αναστάτωσης.

Μια νύχτα, λίγο πριν βυθιστεί, ένα κύμα φως έσκασε μπροστά στα μάτια του, στον τοίχο, αρπάζοντας μια λάμψη στον καθρέφτη. Δεν τα κατάφερε να εντοπίσει την πηγή του. Αν ήταν κάπου έξω μακριά, απλώς περαστικό στον ουρανό, στημένο σε κάποιο απ' τα ψηλά σημεία της πόλης, ή αν ερχόταν κατευθείαν απ' το απέναντι κτίριο, στο ίδιο ύψος με το δωμάτιό του. Η τελευταία αυτή υπόθεση τον έκανε να χάσει τον ύπνο του.